Budowa imadła ślusarskiego

Dodano: 2016-03-31

Budowa imadła ślusarskiego.

Imadło ślusarskie służy do mocowania różnego rodzaju przedmiotów które będą poddawane obróbce przy użyciu prostych narzędzi ręcznych. Imadło ślusarskie posiada dwie szczęki: stałą oraz ruchomą, które trzymają materiał w trakcie pracy. Szczęka stała przytwierdzona jest do stołu warsztatowego, szczeka ruchoma przesuwa się równolegle względem niej, po wyfrezowanych prowadnicach. Szczęką ruchomą może być szczęka przednia lub tylnia patrząc od przodu imadła.



Przy rozwiązaniu z ruchomą szczęką przednią czyli tą, która wysuwa się poza krawędź stołu, uzyskujemy możliwość mocowania pionowego długich wąskich przedmiotów, sięgających nawet do podłoża.

Szczęka ruchoma imadła przesuwa się dzięki śrubie pociągowej z gwintem trapezowym, którą wkręca się lub wykręca przy użyciu pokrętła, w gwintowaną tuleję zamocowaną w korpusie szczeki imadła. Na tylnej szczęce imadła, znajduje się zwykle małe płaskie kowadło służące do prostowania niewielkich przedmiotów.

Imadła używane w warsztatach ślusarskich, bardzo często poddawane są dużym obciążeniom mechanicznym, które z reguły towarzyszą procesom gięcia czy montażu różnego rodzaju elementów. Najczęstszą przyczyną uszkodzenia imadła ślusarskiego, jest pękniecie korpusu szczęki w trakcie pracy na skutek dużego obciążenia mechanicznego, lub na skutek zbyt silnego dokręcenia śruby imadła w trakcie mocowania w nim przedmiotu.

Struktura stali odlewanej bądź żeliwa ma charakter gruboziarnisty, co w przypadku konstrukcji imadła ślusarskiego, może przyczyniać się do uszkodzeń, zwłaszcza w miejscach gdzie ścianka odlewu ma niewielką grubość. Z tego też względu dobrej jakości imadła ślusarskie wykonane w technologii odlewania stali lub żeliwa, zaleca się stosować do lżejszych prac warsztatowych, takich gdzie nie występują duże obciążenia mechaniczne.

Szczęki imadeł wykonanych w technologii kucia matrycowego stali są odporne na pęknięcia, ponieważ struktura stali po procesie kucia jest drobnoziarnista i włóknista. Te cechy sprawiają że imadła z kutej stali, nadają się prac warsztatowych, przy których nawet o wiele cięższe imadła odlewane ze stali czy z żeliwa, mogłyby niestety pęknąć. Imadła kute wykonuje się najczęściej są ze stali gatunku C45.

Imadła ślusarskie mają często wkładki robocze z naciętymi rowkami które zmniejszają poślizg chwytanego materiału. Wkładki wykonane są z twardego hartowanego materiału, i przykręcone są do korpusu szczęki imadła przy pomocy dwóch śrub. Rozwiązanie to ma swoje zalety i wady. Do zalet możemy zaliczyć łatwą możliwość ich wymiany gdy ulęgną zużyciu lub uszkodzeniu. Wadą tego rozwiązania jest to, że śruby mocujące wkładki często się obluzowują w trakcie pracy, co powoduje z kolei przesuwanie się wkładki względem korpusu szczęki imadła. Wkładki lubią też często pękać w okolicach otworów do ich mocowania.

W niektórych imadłach nie stosuje się tego rozwiązania, przykładem tego są imadła ze szczękami monolitycznymi czyli wykonanymi w całości z jednego materiału. Podobnie jak w przypadku wkładek, powierzchnia chwytająca szczęk monolitycznych posiada nacięcia o dużej chropowatości przypominającej pilnik do metalu. Do zalet szczęk monolitycznych należy zaliczyć m.in. pewne mocowanie materiału w szczękach gdzie nie występują luzy typowe dla rozwiązania z wkładkami, oraz możliwość przenoszenia większych obciążeń mechanicznych bez ryzyka uszkodzenia szczęki imadła. Wadą tego rozwiązania jest nieopłacalność regeneracji szczęk w wyniku ich zużycia. Należy tu zaznaczyć, ze powierzchnie robocze szczęk monolitycznych zużywają się bardzo powoli ponieważ są hartowane do twardości 52 -58 HRC. W niektórych imadłach poniżej szczęk płaskich znajdują się szczęki do chwytania rur w kształcie pryzm. Szczęki te pozwalają pewnie mocować w imadle ślusarskim materiały o przekroju okrągłym, takie jak rury czy wałki. Ich obecność zmniejsza przestrzeń pod szczękami płaskimi co może w niektórych przypadkach utrudniać mocowanie przedmiotów o skomplikowanym kształcie.

W czasie pracy każdego imadła występuje tarcie pomiędzy współpracującymi elementami, które z czasem ulęgają naturalnemu zużyciu. Luzy powstają w miejscu styku śruby pociągowej ze szczęką imadła oraz na prowadnicach. W wysokiej jakości imadłach narażonych na intensywna eksploatacje, zwykle stosuje się systemy kasowania luzów co pozwala wydłużyć żywotność imadła.



Kasowanie luzu śruby pociągowej polega na zastosowaniu sprężyny, która założona na śrubę imadła cały czas dociska ja ze stałą siłą do korpusu przedniej szczęki.

Luz prowadnic kasowany jest za pomocą śrub wkręcanych w korpus imadła. W miarę wkręcania śrub regulacyjnych w korpus imadła, zmniejsza się odległość pomiędzy prowadnicami szczęki stałej oraz ruchomej ponieważ są one wzajemnie dociskane do siebie.

Niektóre imadła ślusarskie posiadają także podstawy obrotowe umożliwiające ich obrót względem stołu do którego są przytwierdzone.



Zastosowanie podstawy obrotowej, umożliwia precyzyjne dopasowanie położenia imadła względem pracującego, w zależności od pracy którą wdanej chwili wykonuje. 




Do cięższych prac, podczas których występują duże obciążenia mechaniczne, imadło należy przymocować bezpośrednio do stołu warsztatowego bez stosowania podstawy obrotowej.

Kategorie: IMADŁA ŚLUSARSKIE - Budowa, zastosowanie ...